Sonu Belli Olsa da

Son bir senedir hissettiğim o berbat hisler bu gece tavan yaptı bir anda.Boğulmak üzereyim sanki, aklımın karışıklığında. Aslında havanın sıcaklığı değil beni terleten,başka bir şey bu.Dilim varmıyor yazmaya, cesaret edeniyorum sanırım. Ama korkmuyorum yenilmekten,kaybetmekten.. Hislerime fazla güvendiğimden kaynaklanıyor belkide bu durum. Adeta yokuş aşağı değil, tam tersine yürüyorum hayatı. Ellerimden kayıyor yavaşça,acıtırcasına. Yoruldum artık, çok yoruldum. Bazen vazgeçmek istiyorum her şeyden,herkesten. Ama yine başa dönüyorum, hikayenin en başına. Sonu belli olan hikayelerin, kaybeden bir kahramanı oluyorum hep. Dönüp dolaşıp yine aynı yere geliyorum. Umutsuzluğu sevmem ben, hiçbir zamanda umutsuz olmam. Çünkü umut hep vardır, en azından hayalleri vardır. Her kaybım yeni bir yol, yeni bir hayal veriyor bana. Ve yine peşlerinden gidiyorum,umutla. Öğrendiğim en güzel şeyse; hayal kurmak çok güzeldir, yokuşta gitsen bile.