Hayat ol(mak)!

Susmak en doğrusudur bazen,zaman nasıl olsa unutturur her şeyi.Hissedilenlerse sineye çekilir,acı çekerek, yavaş yavaş..Bazen küçük bir çocuğun temiz bir kalbine ihtiyaç duyarız,her şeye yeniden,en başından başlayabilmek için..Hayatın anlamını bir insanda bulmak acaba ne kadar doğrudur?Hiçbir kimsenin,hayatın anlamı olamayacağını bilmek,üzüntü mü verir yoksa küçük bir tebessüme mi sebep olur?.Aslında hayat kimse olamaz.Ama o hayatı renklendiren bazı insanlar vardır..Arkadaş,dost,sevgili hiç farketmez..Sen her yere düştüğünde,o ınsanlardan biri elini sana uzatır ve yerden kaldır.O insanlar,seninle her şeyini paylaşır hem de karşılık beklemeden.Onlarla gülersin,onlarla ağlarsın.Bazen de sen ağlarken,bir anda onlar güldürür seni.İki farklı duyguyu aynı anda yaşatırlar sana.Hani hava güneşliyken aniden hafif bir yağmur düşer ya gökyüzünden,sonra bir anda kaybolur ve sende multu olursun.İşte bu da öyle bir şey aslında.Ikı farklı havayı birlikte yaşarsın.Sen en iyisi gökkusağının renklerıne,yanı hayatındakı renklere önem ver.Hayat o renklerden oluşur ve bu yuzden kımse hayat olamaz.Çünkü hayatın ta kendisi aslında sensindir..